یک اصل ثابت و همیشگی به ما گوشزد می کند که "مهمتر از هر چیزی که به دست می آوریم، نگه داشتن و ادامه دادن آن است" و در همین رابطه ضرب المثل های زیادی وارد فولکلور ما شده و عقل سلیم و معرفت عمومی و امثال و حکم نیز موید همین اصل پذیرفته شده عقلی و علمی اند!
فی المثل گفته می شود که" گرفتن دوست آسان است، اما نگه داشتن آن بسیار مشکل!" و یا اینکه" انقلابی شدن آسان است، اما انقلابی ماندن بسیار مشکل!" و همینطور است"معتبر شدن و مشهور شدن آسان اند، اما حفظ آنها بسیار مشکل!" و .... همه اینها یک نکته را به ما یادآور می شوند که ما هرگز نباید در مراقبت از دستاوردهای خویش کوتاهی و غفلت ورزیم!
یکی از موضوعات مربوط به بحث فوق الذکر، چگونگی مراقبت فرهنگی از دستاوردهای رسانه ای ماست که گاهی به دلیل غفلت و گاهی هم بخاطر غرور و شاید هم گاهی بخاطر کج فهمی، دچار کژراهه گی می شوند و اگر در یک فعالیت فرهنگی، به اعمال مدیریت فرهنگی مبادرت نورزیم، رسانه ما محل جولان تفکرات و اندیشه های غلطی خواهد شد که افکار عمومی را تحت تاثیر انحرافات و اعوجاجات خویش دچار توهم و سوء تفاهم خواهند کرد!
اصرار التماس گونه و قسم دادن برای برقراری رابطه با مصر، ارائه پیشنهاد خام دعوت از پاپ نااهل به ایران اسلامی به هر بهانه ای، تنزیل و تعبیر سطح انحراف و اتهام سران فتنه ۸۸ به اشتباه، احیاء نام نویسنده نیهیلیسم و پوچ گرا بنام صادق هدایت به بهانه وجود چند ترانه مازندرانی در آثار وی، تخریب مدیران موفق استان، جبهه گیری یا ایجاد باند متعصب در مواجهه با مدیران و نمایندگان، تخصیص چندین مقاله علیه رسانه های دیگر، ایفای نقش روابط عمومی یک ارگان در مقابله با یک نقد رسانه ای، استفاده از قلم های نارس و فکرهای نارسا و مواردی از این قبیل طبعاً زیباییهای متعدد عملکرد تاثیرگذار این رسانه های وزین را زیر سئوال برده و تمهیدات تهاجمی پایان ناپذیر را علیه خود فراهم می کنند!
رسانه ای که از نعمت اشتهار و اعتبار برخوردار می شود، خواه و ناخواه با استقبال شهرت گرایان و قدرت جویان مواجه شده و عملاً زمینه های استفاده و سوء استفاده بطور توامان از آن تقویت می گردد و در چنین شرایطی بایستی با اعمال ضوابط گزینشی خاص و قابل قبول رسانه ای، دست رد به سینه کسانی بزنیم که در فرایند تغذیه های فکری جامعه، سم ریزی کرده و افکار عمومی را مسموم می کنند!
تجربه نیز نشان داده که این افراد در بیان دیدگاههای خود، کمتر به جمهوری اسلامی عنایت نشان داده و غالباً ارکان نظام را نیز برنمی تابند و اگر فرصتی هم دست دهد، جلای وطن کرده و به دامن استکبار پناه می برند و از اتخاذ مواضع دوپهلو و یا صریح خود در مسائل سیاسی و اجتماعی که در رسانه های داخلی درج کرده اند، به عنوان برگ برنده بهره گرفته و همان ها را سند ارادت خود به اندیشه های معارض نظام معرفی می کنند!
فلذا اگر ما مدعی حضور در درون نظامیم، نباید رسانه های تاثیرگذار خود را محل جولان کسانی قرار دهیم که ادعای واقعی و استنباطی آنها، حضور در برون نظام است و کسب وجهه و اعتبار برون مرزی برای آنها به مراتب مهم تر از حفظ وجهه داخلی و منسوب به جمهوری اسلامی ایران است!
سابقه دوستی با افراد، علاقه های فردی، دادن فضاهایی برای تبلیغ آزادی بیان، بی غرض و مرض بودن فلان نویسنده، وجود اشارات مختصر به بعضی از نکات ارزشی و دهها مورد دیگر نمی توانند توجیه مناسبی برای چنین عملکردهای غلط اندازی محسوب شده و عقل ایجاب می کند تا ما با مرزبندی های فرهنگی، میزان رفاقت و اردات خویش را با دیگران تعیین کنیم!
در پایان اشاره می کنم که ذکر خبرهای مثبت و درج تحلیل های خودی ها هم نمی توانند ضامن تطهیر کامل این رسانه ها در چنین عملکردهایی باشند و حتماً لازم است که مدیران محترم این رسانه ها با حساسیت و جدیت بیشتری، مراقبت فرهنگی از رسانه های تاثیرگذار خود را در دستور کار قرار دهند!
ضمناً حقیر با برخوردهای فشارنده و حذفی و ایجاد جوهای پلیسی در عرصه نقدهای مطبوعاتی و رسانه ای مخالف بوده و ضمن رد سیاست های تساهل و تسامح فرهنگی، خواهان برخوردهای فرهنگی با معضلات فرهنگی ام و واقعاً نسبت به تندروی های غیر ضرور گرایش نداشته و معتقد به رایزنی های خودی گرایانه بین خودی های نظام بوده و از دشمن پنداری های افراطی هم اقبالی نشان نخواهم داد!
صادقعلی رنجبر-عضو هیئت علمی دانشگاه
